Wereldmuziek deel 2: 'tarab'

Lieve allemaal,

Vandaag weer een verhaal over muziek, deze keer van Arabische bodem. Gezien en gehoord bij de tentoonstelling ‘Diva’s’ in het Tropenmuseum in Amsterdam. Ik kende de namen en de reputatie van zangeressen als Umm Kulthum, Fairuz en Dalida, maar meer ook niet.

Vanaf het begin van de 20e eeuw liftten zangeressen in het Midden-Oosten mee op de eerste feministische golf van Europa. Ze organiseerden zich, publiceerden, lieten van zich horen, lieten hun stem horen. En hoe! Ze betoverden hun publiek met oriëntaalse melodieën en stemtechnieken. Ze lieten zich begeleiden door symfonieorkesten aangevuld met oosterse instrumenten.

De Egyptische Umm Kulthum kreeg in 1975 een staatsbegrafenis omdat ze jong en oud, man en vrouw, alle sociale klassen in een trance wist te brengen, een trance waar ze zelf ook in kwam als ze zong.

De wat jongere Fairuz werd het symbool van de burgeroorlog in Libanon. Ze koos geen kant maar trad niet op in haar verscheurde vaderland zolang er oorlog was. Ze bleef altijd in de harten van haar landgenoten.

De trance heeft een naam, ‘tarab’, ook wel vervoering, grenzend aan religieuze extase. Die ontstaat door herhaling, variatie en creativiteit van de performer. In een hedendaagse film van de Iraanse kunstenaar Shirin Neshat, zie je het publiek in extase gaan, met beelden van de ingetogen zangeres die in zichzelf op lijkt te gaan.

Met mijn verhaal van vorige week over gospel vers in het geheugen, is ‘tarab’ nog een voorbeeld van de impact van de krachtige vibraties die de menselijke stem voort kan brengen.

Laten we ook zelf onze eigen stem eren en ons bewust zijn van de uplifting energy voor onszelf maar ook voor anderen!

De afgelopen weken hebben we de vyahritih mantra’s geleerd, een stemoefening die transcendent werkt, onze variant van ‘tarab’:

Om bhuh

Om bhuvaha

Om suvaha

Om mahaha

Om janaha

Om tapaha

Om satyem

Morgen weer?!

Of, als je ze hebt gemist, sluit aan!

Sai ram,

Miss Mantra